Vou sentido canto me achego a tí,
Muller querida ante o vento ferinte,
Que domina a superficie tépeda do ar existente.
Cando en tí penso, achégome ao mundo da máis pura ledicia,
Quero estar a túa rente polo tempos de todoslos tempos,
Habitados de días e meses enteiros.
Onde os orloxos perdan o rumbo.
Cando estou contigo respido fondo,
Enchendo o meu interior dun acopio de tenrura,
Que a ti entrego no fondo máis sinceiro,
Do respecto íntegro que a ti che debo.
Síntome achegado a todos los abrentes perfectos,
Na túa deliciosa vida, no teu sono aberto
Ao mundo que e ti e máis eu queremos,
E escoitamos no marmurio de beizos e bocas prendidas,
Polo desexo íntimo de amarnos perfectamente,
Pídeme que agarime a soavidade da túa doce pel
Que sexamos compañeiros e amigos,
Por todolos tempos dos tempos.
Miguel Dubois
Entradas
